Bovenstaande foto en de fotos in dit artikel zijn van mijn moeder
Bieuwkjen Jozina Maria Wilschut. Allereerst wil ik graag vermelden dat ik vind dat ik een hele bijzondere moeder heb! Zij is echt heel mooi om te zien en heeft een idem dito karakter. Ze heeft bovendien iets bijzonders wat ik niet definiëren kan. Maar zij is heel bescheiden, zet zichzelf nooit op de voorgrond. En zolang als ik haar ken is zij altijd heel begaan met anderen.
Foto: Mijn moeder in haar jonge jaren.
Zij was ook vaak wat verlegen en kwam niet altijd zo goed voor zichzelf op. Anderzijds heeft zij wel een sterk karakter en heeft de vele tegenslagen in het leven altijd goed het hoofd kunnen bieden.
Tevens heeft zij mij en mijn broer als alleenstaande ouder opgevoed. Zij kreeg het voor elkaar dat wij goed naar haar luisterden en gehoorzaamden. Ook verzorgde zij ons goed en kookte ze altijd goede gezonde en lekkere maaltijden. Soms ook houdt zij van haar rust, dan is het Joekie met een boekie in een hoekie.
Bieuwkjen met de roepnaam Joek is geboren te Schiedam tijdens de bombardementen op Rotterdam in 1941. Mijn oma hoorde de bommenwerpers dus overvliegen terwijl zij aan het bevallen was, niet wetende of de bommen hun zouden gaan treffen. Zij hoorden echter even later het lawaai van explosies iets verderop, in het nabijgelegen Rotterdam. Dit was wat mijn opa op de bewuste dag schreef aan hun familieleden:
Petie is de twee jaar oudere broer van mijn moeder. Dezelfde dag stuurde mijn opa nog een bericht op een kaart aan zijn vader (het adres is verwijderd):
“EEN GELUKKIG ECHTPAAR”
Vlak boven zijn naam als afzender, zie je nog toegevoegd tussen wat extra lijntjes de tekst: ‘een gelukkig echtpaar’. En dat waren ze ongetwijfeld! De eerste negen maanden nadat mijn oma beviel van mijn moeder, tevens haar laatste kind, beleefde het jonge gezin veel geluk. Dit is mijn moeder in de wandelwagen.
Edoch, de naderende oorlog wierp al zijn schaduw vooruit. Nog vóór dat deze daadwerkelijk was begonnen zat de vader van mijn moeder al in het verzet. Zo werden er nog vóór dat de oorlog uitbrak Duitse jongemannen opgevangen die gevlucht waren naar Nederland omdat zij NIET aan de oorlog mee wilden doen.
Mijn moeder was 9 maanden toen mijn opa was opgepakt, waarna hij een jaar gevangen heeft gezeten, alvorens hij werd gefusieerd.
Daarna ging mijn oma ook in het verzet. En alhoewel zij na de oorlog een tweede huwelijk is aangegaan, is zij er nooit meer helemaal bovenop gekomen. Maar het was niet aan haar te merken dat zij zwaar getraumatiseerd was. Zij was ook gelukkig met haar twee kinderen en haar tweede huwelijk (waaruit geen kinderen zijn gekomen), en later haar kleinkinderen.
Edoch, de pech achtervolgde mijn oma, want ook haar tweede echtgenoot moest zij na 12 jaar huwelijk verliezen door een auto ongeluk, en haar derde levenspartner aan de gevreesde ziekte. (In voorgaande artikelen is hier al het een en ander over geschreven).
Dus mijn moeder maakte deze thuis situatie in haar kleuterjaren mee, het verlies van haar vader toen zij negen maanden jong was, en daarna ook de nasleep van de oorlog met een getraumatiseerde moeder, die het ook zelfs ver na de oorlog nog meerdere malen zwaar te verduren kreeg.
Eenmaal volwassen had mijn moeder op relationeel gebied ook meerdere tegenslagen te verwerken. Dat had echter te maken met dat de relaties niet het geluk brachten wat zij had mogen verwachten. Daar kon zij zelf ook vrij weinig aan doen. Soms is het lot ons niet gunstig gezind! Mooi is het dat zij op latere leeftijd wél het geluk heeft kunnen vinden in de liefde, met een partner die ook veel verlies heeft moeten lijden. Ja het leven gaat voor veel mensen niet bepaald over rozen. Maar áls die rozen dan eenmaal bloeien, ja wellicht was het dan allemaal de moeite waard. Dit artikel wordt wellicht nog wat uitgebreid.
Liefde is voor Altijd,
Margreet Wilschut
Terug naar het MENU
*******