INTRODUCTIE

Dit is deel 1 van mijn verhaal over een medische behandeling met RAI. Deze drie hoofdletters zijn de afkorting van de Engelse term ‘Radio-Active Iodine’, wat Radio-Actief Jodium betekent. In het Nederlands wordt de I van RAI ook wel met een J geschreven, wat dus Jodium betekent. Echter internationaal wordt de Engelse ‘I’ als afkorting gebruikt in de wetenschap voor de omschrijving van het element, en hanteren we dat ook voor dit artikel. Overigens klinkt de afkorting in beide talen hetzelfde als je het uitspreekt.

Disclaimer
Maar om te beginnen eerst even een disclaimer: Met behulp van dit artikel kan geen medische diagnose of behandelvorm worden gesteld. Als u klachten heeft zoals beschreven, gebruik dan altijd uw gezond verstand en raadpleeg een goede arts. Ik geef ook geen medisch advies. In een lezing kan ik meer vertellen over mijn eigen ervaringen en mening.

Waarom?
Dan nu het waarom van mijn verhaal. Dit eerste deel gaat over waarom ik deze behandeling kreeg, en het gevolg er van. Het artikel is vrij lang, ongeveer een half uur leestijd, en zou ook heel goed als hoofdstuk in een boek kunnen passen. De vervolg artikelen over dit onderwerp gaan over andere conclusies die ik ook door mijn ervaring met RAI heb kunnen stellen.

Periode van reflectie
De tijd is rijp om dit te publiceren in een uitgebreider vorm, alhoewel ik het door twee decennia heen meerdere malen voor mijzelf op schrift heb gesteld, waarvan de opbouw echter steeds weer aan verandering onderhevig was.

En dat is vanwege de onbekendheid met het onderwerp en de enorme complexiteit er van, en alles wat er mee omgeven is, en wat zich derhalve heel lastig vanuit één invalshoek laat benaderen, en ook nog eens moeilijk in woorden laat vatten, zeker omdat ik mij richt op mensen die zich hier nog nooit in verdiept hebben. Maar goed, na een periode van 20 jaar dit doorleefd te hebben, en veel informatie vergaard hebbende, komt eens het moment om het toch naar buiten te brengen, en dat moment is nu.

Mijn verhaal
In Juli 1997 kreeg ik de diagnose van een te snel werkende schildklier. Dit is een klein orgaan onderin de hals wat in de vorm van een mini schild over de luchtpijp ligt. De arts noemde de te snelle werking ‘hyperthyreoïdie’. Dit woord stamt af van het Oud Griekse woord ‘hupér’ wat ‘over’ betekent (in de zin van ‘overlopen’, of ’te veel’) en ’thyreoïdie’ van ’thyreoiedes’ wat ‘schildvorm’ betekent, waar de Grieken het toendertijd mee vergeleken. De medische term in het Latijn is ‘Glandula Thyreoidea’, en ‘glandula’ staat voor ‘klier’. Aangezien de schildklier qua vorm ook iets van een vlinder wegheeft, wordt het orgaan qua verschijning ook vaak als vlindervormig aangeduid.

Diagnose
Het bleek volgens de arts te gaan om een auto-immuun reactie. Door bepaalde antistoffen aanwezig in het bloed gaat de schildklier dan te snel werken. Hierdoor kan je je echt beroerd voelen, waaronder een te snelle hartslag, gewichtsverlies, je opgejaagd voelen, snel geagiteerd zijn, trillende handen (wat ik maar een beetje had), en ook last van pijn achter de ogen en zwelling van de oogleden (door ontstekingsreacties van de oogspieren).

Ik kreeg schildklier remmende medicijnen voorgeschreven. De schildklier ging echter steeds weer te snel werken zodra ik stopte met inname van de medicijnen.

Schildklier-ablatie
Na anderhalf jaar gebruik van deze medicatie, haalden artsen mij over tot een definitieve behandeling. Dit omvatte het vernietigen van de werking van een overigens volstrekt gezonde schildklier. Daarvoor diende ik een capsule met Radio-Actief Jodium (RAI) in te nemen. Deze behandeling heet schildklier-ablatie middels radio actieve straling (er is ook een vorm van ablatie met radiogolven). Het idee druiste compleet tegen mijn gevoel in, en ik was er totaal geen voorstander van. Er werd echter gezegd dat doorgaan met de schildklier remmende medicatie gevaarlijk was, omdat dit het bloedbeeld zou kunnen veranderen.

Aangezien er rond het jaar 2000 nog summier internet was, en ik ook niet bekend was met patiëntenverenigingen in Amerika, waar ik toen woonde, had ik geen enkele informatie om eventuele andere opties te overwegen.

Cheers!
Dus daar zat ik dan, ietwat timide op een krukje in een groot Amerikaans ziekenhuis. In witte doktersjas met loden schort gehuld reikte de Aziatische interniste mij op een dienblad de capsule aan. Het zag er uit als een vitaminepil, langwerpig van vorm en tweekleurig. Deze mocht ik -overigens zelf onbeschermd- met mijn blote hand oppakken en in mijn mond stoppen. De arts gaf mij een plastic bekertje met wat water om de capsule door te slikken.

Voor de grap hief ik het in de lucht, als ware het om te proosten, en zei ‘Cheers!’. Zo hoopte ik het beladen moment middels een grapje maar een optimistische wending te geven.

De Slok
Vervolgens nam ik ‘De Slok’. In het Nederlands heet deze behandeling nog zo, omdat vroeger in plaats van een capsule, men het radio actief jodium opgelost in een vloeistof gaf.

Ik slikte de capsule door, met een paar slokjes water overigens, en dat was het dan. Daarna gingen mijn (toenmalige) echtgenoot, ons zoontje en mijn stralende zelf met de metro naar huis. Ik voelde het branden in mijn maag. Het bleek een bittere pil.

Zes tot acht weken
De eerste 6 weken voelde ik mij beter dan ooit, wat achteraf gezien te wijten was aan de prettige bijwerking van een kuur met een hoge dosis prednison, die ik gedurende die tijd moest innemen. De prednison was nodig om ontstekingsreacties ten gevolge van de straling te onderdrukken. Door prednison voel je je vaak heel goed, wat ik toen niet wist. Dus ik dacht, ‘Ja, die slok werkt perfect!’ Arts ook tevreden.

De vorm en dosering straling die ik toegediend had gekregen, houdt 6 tot 8 weken aan, waarbij het om de acht dagen met de helft verminderd qua werking.

Gewichtstoename
Maar daarna begon het. Ik voelde me steeds zieker en kwam in twee maanden tijd 20 kilo aan. In eerste instantie dacht ik nog dat dit kwam door de hoge prednisonkuur.

Dat leidt tot toegenomen eetlust, een verhoogd cortisol gehalte en daarmee verhoogde vetaanzetting. Maar helaas wilde het toegenomen gewicht na het stoppen met de prednison niet wijken, ongeacht wat voor een dieet ik volgde of hoe weinig ik ook maar at.

60 Klachten
Maar dát had de internist mij toch niet beloofd, ik zou me immers weer goed gaan voelen en een normaal leven kunnen leiden? Nou, niets was minder waar. In de jaren daarna stelde ik mijn dosering vervangend schildklier hormoon af en toe wat bij, maar veel mocht dat niet baten. Ik spendeerde dagen, weken en maanden aan wanhopig zoeken op internet en patiëntenfora naar informatie wat er toch met me aan de hand kon zijn.

Ik had ze voor de grap eens opgeschreven: inmiddels had ik méér dan 60 klachten, waarvan een aantal elkaar afwisselden, en niemand die me kon helpen. Overigens had ik vanaf mijn geboorte al een allergie voor koemelk-eiwitten en soja, gepaard gaande met een bronchiale astma en exceem, waarvoor ik ooit nog een jaar in een astmacentrum in Davos heb gewoond, na een half jaar lang zwaar ziek en bedlegerig geweest te zijn. Maar nu voelde ik me ook weer miserabel, maar op een heel andere manier.

Puzzelstukjes
Zoals je op onderstaande scinti-scan kunt zien, gemaakt van iemand die RAI intraveneus toegediend heeft gekregen, wordt niet alleen de schildklier bestraald, maar komen ook andere organen onderhevig aan straling.

De organen die hier het radio actief jodium hebben opgenomen  zijn grotendeels klieren met inwendige secretie die schildklierhormoon assimileren tijdens de stofwisseling, zoals: de schildklier, de bijschildklieren (zijn heel klein), de hypofyse, de bijnieren, de maag, de slokdarm, het darmstelsel en de geslachtshormoon producerende organen.

Maar dat wist ik toen nog niet, want ik kwam deze afbeelding pas 10 jaar na dato tegen op het internet. En ik hád de internist nog gevraagd of de straling niet ergens anders in het lichaam terecht zou kunnen komen. ‘No,’ zei ze, ‘…het gaat wel heel even door je bloed maar hoopt zich allemaal in je schildklier op tot het uitgestraald is.’

Voldoende indicaties
Maar toen ik die afbeelding zag vielen ineens veel puzzelstukjes op hun plaats. Je kan je vast wel voorstellen dat als meerdere klieren en organen verminderd werken, er al snel problemen kunnen ontstaan. En dat was bij mij dus ook het geval, en daarom had ik na ‘de slok’ door de jaren heen van alles en nog wat laten testen, waarbij testresultaten vaak afweken van de norm, maar voor de artsen niet heel verontrustend waren.

Voor mij waren dat echter voldoende indicaties keer op keer, dat er méér aan de hand was, en het waren dus puzzelstukjes die ik zelf had ontdekt met behulp van verschillende online ervaringsdeskundigen en specialisten, door een aantal van de gerelateerde hormonen en stoffen (zoals B12) te laten testen.

Letselschade
Doorgaans waren alle metingen nét onder de referentie-waarde of vlak aan de ondergrens van de referentie-waarden. De schildklierfunctie was echter helemaal vernietigd. Maar de schildklier en overige klieren met inwendige secretie zijn onderdeel van meerdere ‘hormonale assen’.Dit zijn de klieren die hormonen afgeven aan het bloed die onderling op elkaar reageren middels registratie en terugkoppeling of ‘feedback loops’.

Dat doen zij door het afgeven van hormonen te verminderen of te vermeerderen volgens behoefte van het lichaam. Straling kan dit terugkoppelings-mechanisme van de schakels van een hormonale as beschadigen, aangezien de weefsels verminderd werken. Dit kan benoemd worden als letselschade wegens straling aan klieren met inwendige secretie, maar ook aan alle andere spijsverterings-organen die schildklierhormoon (en dus jodium) in hun stofwisselingsprocessen gebruiken, zoals de maag, darmen of alvleesklier.

En dan hangt het er maar van af, hóé hoog de stralingsdosering is geweest, en hóé de conditie van het lichaam was op moment van toediening, omdat dit de uitwerking van de straling beïnvloedt.

Gevolgen?
Bij mij ontstonden na de slok dus gewichtstoename, en ondermeer een lichte vorm van haaruitval, maar ook gewrichts- en spierpijnen en spierzwakte.

Kraakbeen en botten
Zo kreeg ik last van mijn knieën, rug en nek (kraakbeen en botopbouw). Na verloop van tijd kreeg ik ook een lichte scoliose  en soms heb ik rugpijn. Dit kan te maken hebben met een laag groeihormoon (= een hypofyse hormoon), wat uit bloedwaarden bleek een paar jaar na de behandeling met radio-actief jodium. Het kan er ook mee te maken hebben dat ik niet voldoende calcitonine heb (een hormoon dat ook door de schildklier wordt geproduceerd) en parathormoon (wordt door de bijschildkliertjes geproduceerd).

Het kan er ook mee te maken heb dat ik nogal vaak in een stoel ‘hang’ wegens gebrek aan energie om rechtop te zitten (of te staan). Het kan ook nog een erfelijke factor zijn, maar dat is in mijn geval niet zo denk ik, omdat ik altijd een hele rechte houding heb gehad. Het kan ook nog met alle factoren bij elkaar te maken hebben.

Zware menstruaties
Ook kreeg ik elke maand verhevigde menstruaties (waaruit ik gelukkig kon opmaken dat mijn hypofyse nog wel goed werkte, ondanks een later gediagnosticeerd te laag groeihormoon). Jarenlang heb ik met veels te lage ijzerwaarden rondgelopen, zelfs een keer zo erg dat de huisarts me opbelde voor een bloedtransfusie vanwege een ferritine gehalte van minder dan <2.

Ik herinner mij nog dat ik die week een keer over de vloer had gekropen van mijn woonkamer richting de keuken, om een glas limonade voor mijn zoon in te schenken, die toen kleuter was en dat zelf nog niet uit de koelkast kon pakken. Ik had even de kracht niet meer om te lopen! M’n zoon zei, ‘Mama, wat doe je raar’. Dus ik dacht (met brainfog en al): ‘Toch nog maar weer eens met m’n huisarts bellen’.

Nog meer klachten
Met de baarmoeder was echter niets mis volgens de gyneacoloog. De oorzaak van het langdurig en veel bloedverlies tijdens menstruaties kon deze echter ook niet verklaren. (Later vond ik uit dat dit wegens een te laag progesteron is). Daarna heb ik nog jarenlang ijzerbisglycinaat tabletten geslikt, zelf bekostigd, want de ijzertabletten die de arts voorschreef gaven teveel bijwerkingen, niet echt goed voor de lever ook.

Bloedarmoede
Na jaren ellende door bloedarmoede bleek voor mij een lage hoeveelheid progesteron afgegeven in de baarmoeder middels een spiraal een uitkomst. Helaas werd ik van alle soorten oraal in te nemen pillen met synthetisch progesteron en/of oestrogeen mega depri. Deze had ik daarvoor geprobeerd -overigens niet als voorbehoedsmiddel- om menstruatie pijn en bloedverlies te verminderen). Ik had dat ook van de pillen met lage doseringen. Tried them all, been there, done that. Maar ik voel me veel beter op natuurlijke hormonen!

Hartklachten
Een andere klacht die in de loop der tijd ontstond na de behandeling met RAI is een onrustig hart wat inmiddels wel aardig wat te verduren heeft gehad: snel kloppend, maar soms ook wat aan de trage kant of onregelmatig, ongeacht of mijn schildklierwaarden ‘hypo’ (te laag), ‘euthyroid’ (in evenwicht) of ‘hyper’ (te hoog) waren.

Buddha belly
Ook werd mijn buik opgezwollen door toename van buikvet en voelt tot op de dag van vandaag pijnlijk en gespannen aan. Het weefsel op mijn buik en bovenbenen en soms ook borsten (2e helft van de cyclus ‘Masteopathie’), deed altijd zeer bij aanraking.

Oogklachten
Tevens had ik last van druk achter mijn ogen. Dat is een oogaandoening die kan optreden bij een te snel werkende schildklier, en die vaker voorkomt na de behandeling met radio actief jodium, tot en met uitpuiling van de ogen aan toe, voorwaar geen sinecure! Heb zelfs nog eens twee brochure boekjes hierover geschreven, i.s.m. een professor endocrinoloog en gespecialiseerd oogarts, wat is gepubliceerd door een schildklier patiënten vereniging toen ik daarvoor bestuurslid was met de portefeuille PR & Voorlichting. Dit heb ik vier jaar gedaan.

Vanuit deze functie heb ik meerdere mensen ontmoet en gesproken die helaas deze ernstige oogklachten hebben ontwikkeld, de meesten van hen vooral ná de behandeling met straling, waardoor zij meerdere ingrijpende operaties hebben moeten ondergaan.

Miserabel
Ook was ik gevoelig voor fel licht en schelle geluiden, en mijn huid werd enorm droog, vaak met kloven in mijn vingers en hielen (een enkele keer tot bloedens toe), wat pijn doet bij het lopen. Vaak had ik gestoorde nagelgroei met ribbels of afbrokkelende nagels, was ik frequent duizelig, licht in het hoofd, had ik elke dag hypoglycemieën (en moest derhalve frequent suiker of koolhydraten consumeren), en daarbij had ik soms nog steeds brainfog en vergeetachtigheid. En last but not least een totaal gebrek aan energie.

Gebrek aan energie
Door mijn verzwakking en gebrek aan lichamelijke energie zijn lange afstanden fietsen of lopen, maar ook huishoudelijke taken of tuinwerkzaamheden vaak zwaar, en duurt het ook lang voordat ik van inspanning herstel, variërend van één dag tot drie dagen. Soms resulteert het ook in vergeetachtigheid, slecht kunnen concentreren of geheugenverlies (bijvoorbeeld een enkele keer een afspraak vergeten of informatie niet goed kunnen ‘vasthouden’, zoals ik dat dan benoem).

Spierpijn
Ik heb sinds de slok altijd spierpijn of fybromyalgie, ook zonder inspanning, terwijl het voelt of ik zonder enige training vooraf, urenlang een marathon heb gerend of aan intensief aerobics of gewichtsheffen heb gedaan. Trappen lopen heb ik na de slok altijd als heel zwaar bevonden, vooral de bovenbeen spieren voelen zwak, pijnlijk en zonder kracht er in. Zelfs m’n haar wassen onder de douche is vaak vermoeiend omdat je daarbij je armen omhoog moet houden, die ik derhalve al douchend met tussenpozen moet laten hangen om weer op spierkracht te komen.

Testmethoden?
Mijn te lage bloedsuikers deden doorgaans een te laag cortisol en/of insuline resistentie vermoeden. Als de schildklierfunctie te laag is, gaat eveneens de bijnierfunctie omlaag, en dat kan ondermeer ook aan die klachten gerelateerd zijn. Dit staat ook op de bijsluiters van elk schildklier vervangend hormoon, en artsen dienen dit te weten.

Overigens lieten mijn schildklierwaarden meestal een normale toestand zien, waarbij echter de hoeveelheid schildklierhormoon in het bloedserum wordt gemeten, maar niet de opname of werking er van in de cellen. (Belangrijk!)

Niet afdoende
Testmethoden bleken meestal onder de maat, wat ook internationaal door veel schildklierpatiënten is bevestigd en langdurig door allerlei patiëntengroeperingen en individuen wetenschappelijk is onderbouwd, internationaal méér dan twee decennia inmiddels.

Dit heeft tevens internationaal nog niet tot betere behandelvormen geleid, helaas, ook niet door het schrijven van wetenschappelijk onderbouwde boeken en het tekenen van petities door velen (ik schat honderd duizenden), en het voeren van rechtzaken door enkelen. En tja, wie of wat gaat er dan nog helpen voor deze grote lijdende groep? Zeg het maar.

Dieptepunt
Een absoluut dieptepunt voor mij, was toen een internist in een academisch ziekenhuis tijdens een 2nd opinion mijn veels te lage vrije cortisol beneden de referentiewaarden ‘circumstantial evidence’ noemde, terwijl als je zo rondloopt, er een grote kans is dat je binnen 24 uur onder de groene zoden belandt. Mijn klachten werden gewoon ontkend ook al wezen sommige bloeduitslagen vaak anders uit. Deze waren dan meestal net iets onder de norm, en sommige echt significant beneden de normaalwaarden. Vlak daarvoor had ik echter een eerste hulpopname gehad, achteraf bleek dat dus omdat m’n bijnieren verminderd functioneerden.

Levensreddend
Maar deze eerdere testen hadden dus mijn leven gered (allemaal gefinancierd door mijzelf en mijn moeder), want een paar dagen daarna was ik voor een paar uur op de eerste hulp, omdat ik al dagen en weken een hoge hartslag had (120 p/m), een duizelig gevoel, non-stop suiker moest nemen door limonade en gezoete thee te drinken, en was ik misselijk, zonder te kunnen achterhalen wat er aan de hand was. De testresultaten van het privélaboratorium kwamen net iets later binnen, en deze dokter belde me om me te vertellen dat een paar waarden niet goed en verontrustend waren, en ik zei ‘Ja, dat heb ik gemerkt’ en hij stuurde de juiste recepten meteen naar mijn apotheek.

Weinig bekend
De verklaring die ik zelf heb voor het onbegrip van sommige artsen is dat er heel weinig bekend is over verminderde werking van de bijnieren wegens letselschade door straling én wegens verminderde functie van het vervangend schildklierhormoon. Dat zijn twee verschillende oorzaken, en bij mij is de werking ervan dus dubbelop omdat ik beide heb. Maar metingen hiervoor zijn simpelweg niet standaard in de diagnostische protocollen opgenomen, en ook niet in de behandel protocollen. Haast niet te geloven, maar waar.

Keel klachten
De laatste 10 jaren kan ik helaas niet meer goed zingen, terwijl ik graag voor hobby zong als sopraan en mezzosopraan in een koor. Het is net of mijn stembanden nu schampen als ik hogere tonen wil halen, maar ook klink ik niet meer toonzuiver. Ik mis het enorm dat ik niet meer zingen kan. Ook heb ik soms slikproblemen, of verslik ik me snel in het eten of drinken, soms in mijn eigen speeksel.

Pijnlijke Tong
Mijn tong deed vaak zeer bij het eten en zag er uit als de zogenaamde rode ‘biefstuk tong’ wat een gevolg is van een te laag B12 (maar vlees eten hielp niet), en ook had ik aan de zijkanten van mijn tong lichte inkepingen met een witte omranding, de zogenaamde ‘tooth indents’, wat volgens een hormoonspecialist te maken had met een te laag aldosteron, wat net als cortisol ook een bijnierhormoon is.

Tinnitus
Ook heb ik de laatste 7 jaren last van tinnitus in mijn rechteroor omdat deze beschadigd was naar aanleiding van een ontsteking, ontstaan door tijdelijk ondergedoseerd te zijn met schildklierhormoon, inclusief oedeem (zwelling door toename vocht in alle weefsels). Soms voelt het ook alsof ik een lichte tinnitus in mijn linkeroor heb. Het kan ontstaan door verschillende oorzaken, ook door een te laag ijzer en een te laag schildklierhormoon.

Soms was de tinnitus echt erg, ook heb ik episodes gehad met slecht slapen, en zelfs een keer drie nachten achter elkaar niet geslapen, wat ook kwam vanwege langdurig hoge hartslag, wat eveneens kan optreden bij ondergedoseerd zijn (iets wat bij veel patiënten en sommige artsen niet bekend is).

Vulmiddelen?
Na verloop van tijd wist ik te achterhalen dat het kwam vanwege voor mij slechte vulmiddelen in de medicatie toendertijd. Deze vulmiddelen absorberen het schildklierhormoon en ik heb dan tevens te weinig maagverteringssappen om die los te koppelen. En dan wordt de hypothyreodie een glijdende schaal.

Hypo of hyper?
Ik had in zekere zin een hypo- en hyper conditie tegelijkertijd, en ook werd het ene hormonale tekort soms door een ander hormonaal tekort gemaskeerd, waardoor diagnosticeren op grond van symtomen ook alleen maar is weggelegd voor een uiterst kundig arts, die van speciale diagnostische methoden van de werking van hormonen en de hormonale assen, zijn of haar levenswerk heeft gemaakt.

Samenvatting
Dit is slechts een greep uit een lange lijst van klachten die ik vóór de inname van RAI niet had. Ik zou er werkelijk een boek mee kunnen vullen. Ik voelde me echt veel zieker dan van vóór de behandeling met RAI in mijn hyper-fase, alhoewel dat ook zeker geen pretje was. Ik ben zelfs zo hyper geweest dat mijn arts mij toendertijd een internationale vlucht afraadde.

Experimenteren
Jarenlang heb ik geëxperimenteerd met diverse vervangende hormonen en stoffen voor de schildklier en andere organen, heb ik drie gewone- en drie academische ziekenhuizen bezocht, alsmede vier alternatieve artsen en een diëtiste (de alternatieve artsen en diëtiste allemaal niet vergoed), ik kreeg suppletie voor de andere organen, zoals bijnieren, jarenlange B12 injecties (die niet hielpen, want achteraf gezien kon mijn lichaam die vorm van B12 niet omzetten), voedingssupplementen, enz. enz.

Juridisch advies
Enne oja, ik had ook nog juridisch advies ingewonnen, maar zonder resultaat, want tien jaar na dato van een medische behandeling is het niet meer rechtsgeldig als je daarvoor een arts of instantie aanklaagt (wat in mijn geval ook heel lastig zou zijn geweest omdat ik medische behandelingen heb gehad op verschillende continenten). Ik ben er ook niet helemaal de mens voor om dat te doen, Maar ik vind die regel toch niet helemaal kloppen, want ik had die tien jaren wel een vermoeden, maar geen ‘bewijs’ voor de ware oorzaak van mijn klachten, wat gemakshalve door alle artsen als symptomen van een auto-immuun ziekte werden afgeschreven. Nou, maak dat de kat wijs!

Bewijslast
Voor echt bewijs zou je in principe in de week na inname van de straling elke dag een scintiscan moeten laten maken om te kijken hoe de straling zich in het lichaam verspreidt, en ook hoe lang en waar het zich ophoopt, tótdat het niet meer zichtbaar is op de scintiscan. Ook afwijkende bloedwaarden vóór en na RAI kunnen een indicatie zijn, maar dat is al minder geldend vermoed ik, aangezien deze na een paar jaren verloop ook kunnen afwijken door andere oorzaken. RAI kan bijvoorbeeld volgens sommigen vele jaren na dato alsnog kanker veroorzaken.

Vulmiddelen in medicatie
Overigens ben ik meerdere malen ziek geworden vanwege veranderde vulmiddelen in de schildklier-medicatie, en supplementen, (zoals micro-kristallijne-cellulose – E640, wat houdpulp is en gemicroniseerd in een laboratorium, het schijnt zelfs de cellen in te kunnen gaan). Ik heb wel 8 verschillende varianten en combinaties van schildkllier-medicatie geslikt omdat ik niet wist waar het aan lag, of omdat de fabrikant opeens weer zonder aankondiging de vulmiddelen wijzigde, wat mij dan opnieuw een bijniercrisis opleverde.

Trouwens, over alle E-nummers die tegenwoordig in ons voedsel belanden en in veel supplementen, zijn ook weer hele verhandelingen te schrijven. Maar dat zijn weer anderen die dat goed doen. Wéét wat je eet en slikt zogezegd.

Omzettingsproblematiek
Afijn, doordat mijn maag ook letselschade had ondervonden, heb ik dus een B12 gebrek voor de rest van mijn leven, en produceert deze te weinig maagsappen om de cellulose in de tabletten goed te verteren en los te koppelen van het schildklierhormoon, waardoor de werking van het medicijn voor mij dus uitbleef of verminderde (vanwege verkeerde vulmiddelen dus). Ook had ik omzettingsproblematiek van de medicatie (van T4 naar T3), misschien omdat ik te weinig enzymen produceerde (ook andere stoffen kunnen hierbij een rol spelen, zoals ijzer en selenium). Dat laatste resulteerde ook in nog meer overgevoeligheid voor vetten en eiwitten.

Financiën
Omdat ik niet meer 40 uur per week kon werken, geen spaargeld had en ook geen partner met een inkomen, bevond ik mij in een lage financiële status, en helaas kreeg ik de meeste medicatie en supplementen waar ik mij beter door voelde niet vergoed van het ziekenfonds. Dit zijn ondermeer Magnesium, Calcium, Vitamine B12 tabletten in goed opneembare vorm, Vitamine D3, Kalium, Enzymen, natuurlijk Progesteron, Oestrogeen, enzovoort.

Garderobes
Op zolder hebben jarenlang 30 vuilniszakken gelegen met leuke kleding in alle maten variërend van maat 36 tot 52! Elke keer als er weer een maat bijkwam was ik genoodzaakt om de volledige garderobe te vervangen. Dit bleek een hele kostbare zaak.

Het houdt in: Nieuwe jassen (zomer en winter), nieuwe broeken, blouses, sweaters, truien, t-shirts, ondergoed en BH’s en in de laatste maten zelfs nieuwe laarzen. Kortom mijn garderobe moest keer op keer vernieuwd worden. Daaraan toegevoegd kwam dus nog het besteden van extra geld om levensreddende medicijnen en supplementen aan te schaffen die niet werden voorgeschreven vanwege een weigerende arts en/of vergoed werden door het ziekenfonds. (andere middelen weer wel, zoals astma medicatie).

Schadeclaim?
Financieel heeft dat alles mij ernstig beperkt. Ik heb ooit eens een berekening gemaakt en denk dat ik zeker voor een ton aan schade heb opgelopen in de 20 jaar na deze medische behandeling met RAI. Het lijstje heb ik niet meer, en ik weet niet of dat nu inclusief of exclusief de emotionele schade was die het mij heeft opgeleverd!

Zodoende heb ik echter 20 jaar lang onder de armoedegrens geleefd, zonder dat iemand er ook maar een idee van had (behalve dan mijn naaste familie en vrienden). Dankzij de twee decennia lange hulp van mijn moeder heb ik echter het hoofd boven water weten te houden. Vaak heb ik geld van haar mogen lenen om mijn vaste lasten te betalen.

Schoonheid
Echte schoonheid zit van binnen, zegt met wel, maar het is zeker niet leuk als je eigen natuurlijke schoonheid, waaronder je postuur en gezichtsuitdrukking, ten nadele veranderen. Dat is misschien nog wel hetgeen waar ik al die jaren mijzelf het meest sappel over heb gemaakt, elke dag weer, omdat als je niet lekker in je vel zit, en je er ook zo uit ziet, dat niet echt bevorderend is voor het zelfvertrouwen. Ook de organen vervetten, wat geen goede zaak is. Maar ik kon er niets aan doen, de vetverbranding kwam gewoon niet op gang!

De Buitenwereld
Mijn ziek zijn is doorgaans voor de buitenwereld niet zichtbaar, omdat ik wel nog gewoon kan fietsen en lopen. Maar de jarenlange strijd in het omgaan met deze problematiek is me niet in de koude kleren gaan zitten. Vaak moet ik na inspanning weer een paar uur op de bank bijkomen, en dat zijn alle verloren uren, dagen, weken, maanden en jaren die buitenstaanders nooit hebben gezien, alleen degenen die bij mij in huis woonden.

Ik kan compleet opgewekt, vrolijk en energiek overkomen, en het op dat moment ook zijn, en op goede dagen zelfs fysiek werk verrichten zoals tuinieren, om vervolgens bij thuiskomst totaal in te storten, en daarvan soms ook twee of drie dagen bij moeten komen na zwaardere inspanning.

Dat gebeurt ook na het eten van voedsel wat ik niet meer goed kan verteren. Mijn lichaam kan blijkbaar de verbruikte stoffen voor energieproductie niet zo snel weer aanmaken, als onder een normale conditie wel het geval is, en kan daarnaast ook het eten minder goed verteren (op microscopisch niveau), wat leidt tot slechte verwerking- en verminderde opname van voedingsstoffen.

Psychisch
De impact van dit alles is groot, en ook psychisch heb ik tijd voor mijzelf moeten leren nemen om met deze letselschade om te gaan. Het is tevens een proces van rouw geweest om de teloorgang van mijn gezondheid en de kwaliteit van mijn leven gedurende inmiddels 21 jaren, een periode die geacht wordt de beste jaren van een volwassen leven uit te maken, waar je voor de volle 100% in de kracht van je leven staat.

Daarnaast heb ik op het sociaal emotionele vlak ook veel tegenslag moeten verwerken door bepaalde gebeurtenissen in mijn leven, zoals een echtscheiding, wat als je al ziek bent, nóg meer kracht vergt dan normaal.

BDE’s
Ook heb ik door mijn ziekte meerdere ‘bijna dood ervaringen’ (BDE’s) gehad, wat uiteraard ook een impact gaf. Zo gezegd ben ik door mijn chronisch ziek zijn, mij enerzijds voortdurend bewust van de eindigheid van het aardse bestaan, anderzijds heb ik troost kunnen vinden in die BDE ervaringen zelf. Nu ik besloten heb om dit verhaal naar buiten te brengen, geeft me dat in zekere zin ook voldoening, omdat ik er ook veel inzichten door heb gekregen, die ik graag met de wereld wil delen.

Ik zie bijvoorbeeld nu veel meer het gevaar van kernenergie dan de gemiddelde Nederlander, omdat ik zélf heb doorleefd wat een klein beetje splijtingsafval met je kan doen. Want dat is namelijk wat het radio-actief jodium is: splijtingsafval. Hier ga ik verder op door in deel 2, en dat is wel een beetje een technisch verhaal. Maar goed, als je het al tot hier hebt gebracht… (hahaha).

Lees verder: RAI 2 WAT IS HET?

© 2020 | Margreet Wilschut
Bron: www.margreetotto.net

Zomer 2019, door een heel merkwaardig toeval scheen de zon net op mijn camera of horlogebandje ten tijde van het maken van deze foto, en reflecteerde dat op het gebied in mijn hals op de plek van de schildklier. Je zou bijna denken dat deze nog radio actief is… Maar dat kan niet 21 jaar na dato. Misschien is zo’n verschijnsel gewoon een klein wondertje?

Allereerst dien ik te vermelden dat ik geen stralingsdeskundige ben, en deze informatie bij elkaar heb gesprokkeld via internet, met wat feed-back hier en daar, in een poging om de medische behandeling met RAI die ik heb ondergaan in een logische samenhang te begrijpen, én te kunnen presenteren aan andere leken. De inhoud van dit artikel zal daarom de komende tijd wellicht nog gecorrigeerd of aangevuld kunnen worden met nieuwe informatie.

Radium
Zoals je misschien uit -RAI-1 Mijn Verhaal- hebt kunnen opmaken, ben ik niet zo’n voorstander van radio actieve straling. Maar er is wel een ander soort radium-straling waar ik helemaal idolaat van ben, en dat is de zon!

I  LLLLOOOOOOVVVVVVEEEEEEE  IT!

Oké en dan nu een beetje technisch…

Radio-actief jodium
Dit artikel gaat over het isotoop Radio-actief jodium. En voor degenen die dat nog niet weten, isotopen zijn de benoemingen van chemische elementen uit het periodiek systeem.

Dat is ook terug te vinden in de betekenis van het woord. ‘Isotoop’, stamt uit het Grieks: ‘isos’ = ‘dezelfde’ en ’topos’ = ‘plaats’. Hiermee wordt aangegeven dat verschillende isotopen van één en hetzelfde element, in dit geval de stof jodium, dezelfde plaats innemen in het periodiek systeem.

Jodium Isotopen
Van de stof jodium is er maar één isotoop dat in een natuurlijke samenstelling op Aarde aanwezig is. Deze wordt omschreven als ‘I-127’.  Dat staat voor Iodine-127. (Iodine is het Engelse woord voor Jodium). Daarnaast zijn er 26 radio-actieve isotopen van jodium door mensen geproduceerd. Deze worden ‘radio-isotopen’ genoemd, waartoe ondermeer de I-123 en I-131 behoren. Dit zijn twee gangbare vormen van radio-actief jodium welke voor medische doeleinden worden gebruikt, en derhalve ook worden beschreven als medische isotopen.

Misschien ook nog interessant om te vermelden, is dat het langst levende door mensen vervaardigde isotoop van het element jodium, I-129 is, volgens wikipedia met een halveringstijd van 15,7 miljoen jaar, waarna het vervalt door β-verval naar de stabiele isotoop xenon-129.

Iodine
Zoals eerder geschreven, de ‘I’ van de afkorting voor de jodium isotopen staat voor ‘Iodine’, het Engelse woord voor Jodium. Doorgaans wordt de Engelse ‘I’ ook als afkorting internationaal gebruikt in de wetenschap voor de omschrijving van het element, en hanteren we dat ook voor dit artikel. In het Nederlands wordt het echter ook wel met de J van Jodium aangeduid.

Tevens is in het Engels de afkorting voor Radio Actief Jodium dus ‘RAI’, wat staat voor Radio Active Iodine.

Jodium en de schildklier
Het Engelse woord ‘Iodine’ is overigens afkomstig van het Griekse ‘iodius’ wat ‘violet’ betekent en verwijst naar de kleur van jodium als dit verdampt. Jodium is een van nature voorkomende stof en voor de stofwisseling onmisbaar. Jodium concentreert zich in de schildklier aangezien dit orgaan als een soort mini-fabriekje schildklierhormoon produceert met behulp van jodium. Dat doet het door jodium en eiwitten uit onze voeding afkomstig, verteerd en opgenomen in het bloed, in de schildklier aan elkaar te koppelen.

T3 en T4
Door dit proces worden verschillende moleculaire-samenstellingen van schildklierhormoon geproduceerd, die alle een specifieke werking in het lichaam en celmetabolisme hebben. De twee voornaamste daarvan worden omschreven als ‘T3’ en ‘T4’. De T verwijst naar het aminozuur ‘Tyrosine’, wat als eiwitonderdeel de bouwsteen vormt voor de twee soorten schildklierhormoon ‘Thyroxine’ (T4), en ‘Tri-iodo-thyronine’ (T3). Het woord ‘Thyreoiedes’ begint overigens ook met een T, het stamt uit het Grieks en betekent schild, n.a.v. de vorm van de schildklier. Dus die T staat voor het eiwit onderdeel van het schildklierhormoon moet je maar denken.

Het getal 3 of 4 achter de T verwijst naar het aantal jodium atomen wat aan het aminozuur Tyrosine gekoppeld is. De verschillende getalcombinaites, om het zo maar even te zeggen, hebben ook een verschillende werking die alle benodigd zijn voor een goede stofwisseling. Maar dat is weer een boek apart, of beter gezegd, er zijn gigantisch veel boeken over de werking van de schildklier geschreven. Hele goeie op het gebied van T3 zijn die van Paul Robinson, zoals het eerste boek wat hij schreef: ‘Recovering with T3’.

Calcium huishouding
De schildklier maakt overigens ook nog een andere stof aan, te weten Calcitonine (helpt opname van calcium in de cellen en remt de afbraak van botweefsel). Er zijn rondom de schildklier ook nog miniscule bij-schildkliertjes die de stof Parathormoon produceren, deze helpt bij de opname van calcium in de botten. Beide stoffen zijn dus verantwoordelijk voor de calcium huishouding. Schildklierhormoon wordt door alle cellen in het lichaam opgenomen, en concentreert zich in ondermeer de maag, klieren met inwendige secretie, en andere organen en weefsels.

Stabiel atoom
Nu dan even richting het radio-actieve gedeelte. Een atoom is de kleinste bouwsteen van materie, en dus ook van onze weefsels.
Normaal gesproken vormen in een atoom de Protonen en Neutronen samen de positief geladen (+) atoomkern. De negatief geladen (-) Elektronen zweven daar omheen in een stabiele toestand. Wanneer + en – in balans zijn is een atoom neutraal. Dat wil zeggen dat de celkern en de omhulling elkaar in evenwicht houden.

Radio-isotoop
Dat is dus niet het geval bij de radio-isotopen van radio actief jodium, welke van nature niet op Aarde voorkomen. Deze zijn door mensen vervaardigd en onstabiel gemaakt waardoor de Protonen en Neutronen in de celkern en de Elektronen er om heen in de schil van de atomen, niet meer in evenwicht zijn met elkaar. Daardoor zijn de isotopen radio-actief geworden. En die zijn dan ook van een geheel andere orde.

Radio actieve stoffen zoals Jodium I-131 en I-123 worden echter als medische isotopen ingezet. Er worden ook medische radio-isotopen van andere stoffen gemaakt (zoals kobalt, erbium, iridium, goud, fosfor, strontium, enzovoort), maar die worden in dit artikel niet besproken aangezien wij ons toespitsen op RAI).

Atoommassa
Waar staan de getallen 123 en 131 achter de ‘I-‘ voor? De getallen geven de atoommassa aan van het chemische element. Zoals eerder geschreven: elk atoom bevat een celkern met daarin protonen en neutronen. Om de massa van de celkern heen zweven in een wolk de elektronen. Het aantal protonen in de celkern bepaalt de chemische eigenschappen van het atoom, wat is onder gebracht in atoomnummers. Het chemische element jodium bevat 53 protonen in de celkern, wat daarmee dus tevens het atoomnummer van jodium is.

Het aantal neutronen in de celkern van verschillende jodium stoffen kunnen echter van elkaar verschillen. I-131 bevat naast de 53 protonen, 78 neutronen in de celkern. De protonen en neutronen bij elkaar opgeteld vormen de atoommassa (53 + 78 = 131). Dus 131 is de totale massa van de celkern. In het geval van I-123 is de atoommassa 123 (53 + 70 = 123). Volg je het nog? Ja het duurde bij mij ook even…

Jodium radio-isotopen
Verschillende radio-actieve jodium isotopen zoals Jodium I-131 en I-123 ontstaan door kernsplijting van zwaardere elementen in de kernreactoren, zoals de splijtingsstoffen Uranium en Telluur. Bij beide stoffen gebeurt dat door de celkernen middels neutronenbestraling te verzwaren, waardoor de cellen uit balans raken en gaan stralen.

Als ik het goed heb begrepen kunnen van ander splijtingsmateriaal de celkernen ook met protonen bestraald worden (waardoor de chemische samenstelling veranderd) en worden bij weer andere stoffen juist middels straling de elektronen rondom de kern weggeslagen dus verwijderd, waardoor een atoom ook onstabiel wordt, zowel bij de volledige verwijdering van de elektronen als een gedeelte ervan.

I-123
Jodium I-123 of ¹²³I is een onstabiele isotoop. Het is een halogeen (gasvorm) en hoopt zich in het lichaam op in de schildklier en andere jodium verwerkende weefsels. Het wordt voor medische doeleinden gebruikt in de nucleaire geneeskunde. Middels deze radio-actieve stof worden bijvoorbeeld kankercellen in het lichaam opgespoord of wordt het gebruikt als lage dosering voor een schildklier-uptake scan (waarbij de productie capaciteit en de omvang van het orgaantje wordt gemeten). I-123 wordt intraveneus toegediend en vervolgens getraceerd met behulp van een speciale gamma camera.

Op Wikipedia org wordt omschreven dat I-123 ontstaat uit xenon-124 door het te bestralen met protonen. Hierdoor gaat het wegens afgifte van een neutron en een proton over in xenon-123, of het gaat over onder afgifte van twee neutronen in cesium-123 ook omschreven als ¹²³Cs. Dit cesium-123 vervalt zelf ook tot xenon-123. Deze isotoop bezit een halfwaarde tijd van 2 uur en vervalt verder tot jodium I-123.

I-131
Jodium I-131 of ¹³¹I, wordt als natrium-jodide zowel voor diagnose als behandelmethode gebruikt. Het is een onstabiel radio-isotoop en is een afvalproduct van kernsplijting van uranium (U-235- 3%), wat tot stand komt middels bestraling met neutronen van de celkernen. I-131 komt ook vrij bij de splijting van hoogverrijkt Uranium (HEU-> 20%). U-235 bevat volgens wetenschappers een halfwaardetijd van 703,8 miljoen jaar.

Het nuclide zendt zowel bèta- als gammastraling uit, maar straalt grotendeels met bèta straling voor zo’n 90%. De bèta’s vernietigen o.a. verschillende soorten (schildklier) tumorcellen, en worden ook ingezet bij een te snel werkende- of vergrote schildklier.

De gammastraling is de stralingsvorm wat het jodiumhoudend weefsel zichtbaar maakt onder een gamma-camera. De radio-actieve vorm Jodium I-131 kan echter als deeltjes-bètastraler mutaties veroorzaken in het DNA (dus ook van gezonde cellen), en in grotere hoeveelheden leiden tot de dood.

Voor de productie van I-131 wordt volgens stichting Laka.org echter doorgaans het metalloïde Telluur-130 (Te-131 of ¹³¹Te) gebruikt, waarvan de celkernen eveneens bestraald (of ‘gebombardeerd’) worden met neutronen. Telluur is een bros metaalachtig mineraal en een vrij zeldzaam element dat meestal in gebonden toestand in de natuur voorkomt (zoals het mineraal Calaveriet).

Het aantal neutronen bepaalt echter onder meer de stabiliteit van de kern. Door het toevoegen van extra neutronen middels straling, neemt de + energie toe in de celkern. Deze is nu in plaats van neutraal, verworden tot een met surplus positief geladen atoom of molecuul. Er is nu immers méér + dan – energie.

Ionisatie
Bèta straling wordt ook wel ioniserende straling genoemd. Wanneer een atoom uit balans is geraakt, gaat het een evenwicht zoeken omdat het alleen kan functioneren in neutraliteit. Dat doet het door extra elektronen buiten zichzelf te zoeken, het wordt er als het ware naar toe getrokken (de tegenpolen + en – trekken elkaar aan). Het wil weer in evenwicht raken met de verzwaarde atoommassa in de celkern.

Hierdoor raakt het in beweging, maar heel sterk één richting uit, waardoor het simplistisch uitgelegd z’n evenwicht kwijt raakt. Het valt als het ware om en blijft met hoge snelheid rondspinnen in de zucht naar elektronen. Dit veroorzaakt wrijving, en daarmee dus hitte of straling.

Nu is de instabiele atoomkern veranderd in wat een ‘ion’ wordt genoemd. Dit is een uit balans geraakte atoomkern, die pulserend elektromagnetische straling afgeeft met een hoge frequentie. Dit wordt dus ‘ionisatie’ genoemd. De stof is daarmee ook halogeen geworden, het verkeert in een luchtige toestand door de snelle beweging, als een gas, omdat het in verhouding minder elektronen heeft dan het surplus aan neutronen in de celkern.

De ionisatie veroorzaakt ook wrijving in de omringende atmosfeer van het atoom of molecuul. Deze wrijving is voldoende om door het ontstane elektromagnetische vacuüm, elektronen van naburige atomen aan te trekken. Als de straling sterk genoeg is, zal deze zelfs de elektronen van de naburige atomen verwijderen door de sterke electromagnetische aantrekkingskracht. Dit is dus Bètastraling, een ioniserende straling van beta deeltjes die elektronen of positronen afgeven.

Deze ioniserende atomen zijn doorgaans zeer reactief en reageren met elk atoom of molecuul dat toevallig in de buurt is. Bij nóg sterkere straling wordt zelfs de kern van naburige cellen gesplitst. Dat is een ioniserende radio-actieve kettingreactie en spreken we van kernsplijting.

Afhankelijk van de stralingssterkte en de werking van ionisatie tijdens het verval, kan ionisatie cellen vernietigen (volledig opbranden), beschadigen (de celwerking is verminderd), maar ook leiden tot mutatie (de cel is beschadigd maar kan toch nog functioneren, zij het in gehavende vorm, en zich als zodanig ook nog delen of vernieuwen, maar is dan energetisch verzwakt, waardoor ongezonde celgroei kan ontstaan).

Verval
De halfwaardetijd of halveringstijd, wat het radio-actief verval is, hangt af van de sterkte van de straling. Het medisch isotoop I-131 heeft een halfwaardetijd van 8 dagen. Dat betekent dat na elke 8 dagen, de straling voor de helft afneemt. Daarna straalt het voor precies de helft van de stralingssterkte weer 8 dagen, en daarna voor een kwart, enzovoort, tótdat de straling stabiel is geworden en uitdooft. Tijdens dat proces vervalt I-131 naar een andere atoomsoort, het isotoop xenon Xe-131, en is daarmee weer stabiel geraakt. Dit is vanzelfsprekend ook een halogeen, met miniscule kleine reststofdeeltjes. Hoe en of dit gas het lichaam verlaat is niet bekend.

I-131 en I-123 zijn dus halogene ioniserende stoffen die zijn vrijgekomen bij kernsplijting van Uranium of Telluur en zijn daarmee in feite een afvalproduct. Deze stoffen komen ook vrij bij kernrampen (zoals in 1986 nabij de stad Tsjernobyl in de Oekraïne & Rusland, en in 2011 in de provincie Fukushima te Japan). Daarbij komen eveneens cesium Ce-134 (halfwaardetijd 2 jaar) en cesium Ce-137 (halfwaardewijd 30 jaar) en Strontium-90 vrij (halfwaardewijd 29 jaar). Het I-131 ontstaat hierbij ondermeer ook na het radio-actief verval van telluur-131 (Te-131 of ¹³¹Te).

C-137 en Sr-90
Na de kernramp in Fukushima is een hoog percentage beschadigde schildklieren onder de bevolking gemeten. Bij het ontwikkelen van jonge mensen kan het zowel de fysieke als de mentale groei belemmeren. Bij volwassenen veroorzaakt straling een zeer breed scala van bijkomende aandoeningen, waaronder kanker.

Cesium-137 verspreidt zich door het hele lichaam, maar heeft de neiging zich op te hopen in de spieren, het heeft een affiniteit met kalium. Strontium-90 bootst calcium na, wedijvert ook met magnesium (het zijn elkaars antagonisten) en hoopt zich meer op in onze botten en ook de ruggegraat.

Meeteenheden
Er is een internationaal systeem van SI-eenheden en voorvoegsels (SI Units en Prefixes), welke officiële status heeft gekregen, en is aanbevolen voor universeel gebruik door de Algemene Conferentie over Gewichten en Maatregelen.

Hierin zijn opgenomen diverse meeteenheden voor diverse vormen van straling, zoals curie, rad, rem, roentgen, gray, sievert, coulomb. Bovendien komen deze in verschillende doseringen zoals tera (T), giga (G), mega (M), kilo (k), centi (c), milli (m), micro (µ) en nano (n).

mCi en Mbq
Ik beperk mij tot de eenheden waar ik met mijn medische behandeling mee te maken heb gehad. Dat zijn Millicuries (mCi) en Becquerels (Bq).  Millicuries (mCi) worden in het SI Unit systeem beschouwd als een algemene unit en zijn de Engelse meeteenheid voor radio-activiteit. Eén Curie is de hoeveelheid van een radioactieve stof die met een snelheid van 3,7 x 1010 desintegraties per seconde vervalt.

The International System of Units for Radiation Measurements geeft weer:

Common Units: Radio-activity: curie (Ci), Absorbed Dose: rad, Dose Equivalent: rem, Exposure: roentgen (R).

SI Units: Becquerel (Bq), Absorbed Dose: gray (Gy), Dose Equivalent: sievert, Exposure: coulomb/kilogram (C/kg).

Volledigheidshalve plaats ik hier ook de technische definite zoals ik dit op internet gevonden heb, veel info op de website van
The International League Of Atomic Women:

Een millicurie (mCi) Is een decimale fractie van de gedeprecieerde niet-SI-eenheid van radioactiviteit gedefinieerd als 1 Ci = 3,7 × 10¹⁰ verval per seconde. Eén curie is ruwweg de activiteit van 1 gram van de radium-isotoop ²²⁶Ra.

Een becquerel (Bq) Het aantal atoomkernen dat per seconde radio-actief vervalt. Bq is de SI afgeleide eenheid van stralingsactiviteit. De Bq wordt gedefinieerd als de activiteit van een hoeveelheid radioactief materiaal waarin één kern vervalt per seconde. De becquerel is daarom equivalent aan een inverse seconde, s⁻¹.

Mijn dosering I-131
Voor de definitieve behandeling van mijn te snel werkende schildklier heb ik toendertijd in Amerika 18 Millicuries I-131 toegediend gekregen. Dat is voor de Europese meeteenheid 666 MBq (wat ik ten tijde van de inname niet wist). Voorheen had ik overigens al twee keer een schildklier-uptake scan gehad in Nederland, wat wordt uitgevoerd met het I-123, wat een halfwaardetijd van 8 uur heeft. In totaal heb ik dus méér straling binnen gekregen dan de genoemde dosering.

De Millicuries zijn overigens vernoemd naar de dubbelvoudige nobel prijs winnaar Marie Curie (1867-1934) die tevens de benoemer van ‘radioactiviteit’ is. Zij werkte samen met haar echtgenoot en mede nobelprijs winnaar uitvinder Pierre Curie. Om het gedrag van Uranium en Thorium te beschrijven baseerde zij radio-activiteit op het Latijnse woord voor zonnestraal ‘radium’ of ‘radii’.

Norm radium-emissies
Zij behaalde ook het recht om een ​​internationale norm voor radium emissies te definiëren. Een dergelijke norm was essentieel voor een efficiënte radium industrie en uniforme medische toepassingen.  De maatregel die zij instelde, werd aanvaard door de internationale wetenschappelijke gemeenschap, die het de ‘Curie’ noemde.

Zij en haar echtgenoot moesten echter op latere leeftijd hun door velen bejubelde magische uitvinding met de dood bekopen, omdat zij en vele anderen, onkundig van de bijwerkingen van radio-actieve straling, hier onzorgvuldig mee waren omgegaan. In een brief schreef zij vlak voor haar sterven aan haar nicht in 1886:

“My plans for the future? I have none….I mean to get through as well as I can, and when I can do no more, say  farewell to this base world. The loss will be small, and regret for me will be short….”

Het heeft voor mij als auteur van dit artikel en ervaringsdeskundige een soort nostalgische waarde dit te lezen, en het sentiment is mij niet geheel oneigen. Evengoed probeer ik uit elke dag het beste te halen, en van alle mooie momenten die het leven biedt te genieten. Ook al is de letselschade door straling voor mij met enige regelmaat zwaar te dragen (elke dag wel), er is nog steeds véél waard om voor te leven.

In deel 3 ga ik verder in op de gevolgen van radio-actieve staling voor de natuur en onze maatschappij. Zie RAI 3 – Maatschappij.

En dan ter afsluiting van deel twee nog even het motto van de website van The International League Of Atomic Women:

“We may as well move forward, because we can’t go back”.

© 2020 | Margreet Wilschut – Atomic Woman
Bron: www.margreetotto.net

I-131 bij een kernramp
Bij een kernramp komt I-131 vrij. Dat is waarvoor de jodiumpillen door de overheid worden verstrekt aan burgers die in een gebied rondom een kerncentrale leven. Is dat echter afdoende? Inderdaad is de schildklier het orgaan dat als eerste jodium opneemt om dit te koppelen aan eiwitten uit het bloed. Dat is voor de productie van verschillende vormen van schildklierhormoon.

Maar ook andere organen nemen schildklierhormoon en daarmee jodium in hun stofwisseling op. Want Jodium is van belang voor de stofwisseling van alle mensen (en zoogdieren), wat we binnen krijgen via voeding en door de maag wordt opgenomen.

Toename schildklier-aandoeningen
Het ongecontroleerd vrijkomen van radio-actief jodium in het milieu, alsmede andere chemische stoffen die een verbinding aan gaan met jodium, kan een verklaring zijn waarom schildklier-aandoeningen expantioneel zijn toegenomen de laatste decennia.

Je ziet het niet, je voelt het niet, je proeft het niet
Straling verspreidt zich immers door het hele ecosysteem, alhoewel het zich in eerste instantie, bij het ongecontroleerd vrijkomen ervan, concentreert in het gebied rondom een kerncentrale. Maar ook op verdere afstand hoor je het niet, zie je het niet, proef je het niet, ruik je het niet, en voel je het ook niet, behalve bij hele hoge doseringen.

Jodiumpillen?
Er bestaat een kans dat schildklier-aandoeningen nóg meer zullen toenemen bij degenen die radio-actief jodium ongemerkt binnenkrijgen. En met misschien ook een lichte aantasting van andere organen zoals I-131 dat te zien geeft (zie scinti-scan in deel 1 van RAI). Geloof me, een lijdensweg is het. Jodiumpillen zijn echter niet een afdoende pleister op de wonde voor straling die vrijkomt bij een kernramp of het lekken van straling na langdurige opslag.

Andere radio-actieve stoffen
Bij een kernramp bij een centrale, of een ramp met kernafval bij een berging of tijdens transport, komen immers ook andere vormen van straling vrij, waar voorlopig nog geen jodiumpilletje tegen gewassen is. Verbruikte splijtstof bevat grote hoeveelheden radio-actief uranium, plutonium, cesium en tal van andere isotopen. Deze soorten straling verspreiden zich op een andere manier door het lichaam (hopen o.a. op in de ruggegraat, zie deel 2 over RAI).

Hoe lang straalt het?
Er is laag- middel- en hoog stralingsafval. Middel-actieve straling zijn bijvoorbeeld cesium Cs-134 met een halveringstijd van 2 jaar, en cesium Cs- 137 met een halveringstijd van 30,2 jaar.

Er zijn volgens wetenschappers ook extreem hoge radio-actieve stoffen zoals cesium Cs-135, waarvan men berekent heeft dat de halfwaardetijd 2,3 miljoen jaar is, zo ook voor het langstlevende isotoop van Jodium: I-129 met een halveringstijd van 15,7 miljoen jaar (waarna het vervalt door B-verval naar de stabiele isotoop xenon-129), en Thorium-232 met een halfwaardetijd van 14 miljard jaar.

Ikzelf kan mij overigens vrij weinig voorstellen bij zo’n enorm lange periode. Het is door ons mensen met een gemiddelde levensverwachting van zo rond de 80 jaar gewoon niet te overzien.

Hoe nu verder?
Of bovengenoemde halfwaardetijden echt zo langdurig zullen uitwerken kunnen we technisch gesproken misschien pas na deze eonen van tijd verifiëren. Volgens de Centrale Organisatie Voor Radioactief Afval (COVRA), produceert hoog radio-actief afval geen warmte meer na 100 jaar koeling. In Nederland omvat de opslag hiervan een hoeveelheid van 68 m3. In de kerncentrale te Borssele wordt elk jaar echter 10 ton aan kernafval geproduceerd.

Green Peace?
Volgens de internationale milieu organisatie Greenpeace, straalt hoog radio-actief afval nog voor zo’n 240.000 jaar. De hoog radio-actieve isotopen vormen dus een gevaar zolang als er nog geen secure opslag is voor de komende duizenden jaren, alsmede wanneer er bij de productie van kernenergie in de centrales iets misgaat.

Met straling dienen we dus nog zorgvuldiger om te gaan dan we nu doen (zo kunnen we ons bijvoorbeeld afvragen of berging vlak bij zee in Nederland wel zo verstandig is, of wat al langer aan de gang is in Duitsland: met radio-actieve opslag in ondergrondse lekkende zoutkoepels). En daarnaast dient stralingsafval dus langdurig secuur opgeborgen te worden om verder te laten vervallen tot stabiele isotopen.

Passende Maatregelen
Derhalve is het raadzaam om passende maatregelen te nemen, ookal weten we nu nog te weinig over hoe straling zich in de hele verre toekomst zal gedragen. Beter het zekere voor het onzekere nemen, toch? Stichting LAKA, documentatie- en onderzoekscentrum over kernenergie, vindt hoog radio-actief kernsplijtings afval, wat tot 200.000 jaar blijft stralen, dan ook het grootste gevaar:

“Een bijkomend probleem is dat het gedurende deze enorm lange tijdsspanne veel warmte blijft afgeven, waar de opslag-omgeving ook op reageert. Bovendien is die tijdspanne zo enorm lang dat natuurrampen en andere catastrofes niet zijn uit te sluiten. Kortom, veel te veel problemen. De productie van al dat afval moet meteen stoppen: Alle kerncentrales en andere kernfabrieken moeten dicht.”

Opslag Waar?
Kernenergie is dus een grote bedreiging voor onze planeet en alle daarop levende wezens. Dit type straling kan een spoor van vernieling achter zich laten gedurende ten minste duizenden jaren.

De opslag van kernafval is ook heel duur, dat komt omdat de containers waar de straling in zit, om de zoveel tijd vervangen moeten worden. Anders kan de straling doordringen in het isolatiemateriaal waardoor het zou gaan lekken in de buitenwereld. Sterker nog, zowel de containers, als het isolatie materiaal, als de omgeving van de bergingsruimte, raken na verloop van tijd besmet en dienen zelf ook weer opgeborgen te worden.

Stabiele gebieden
Gezien het toegenomen aantal aardbevingen, het ‘fracken’ op mondiale schaal, het stijgende water van oceanen door smeltende gletsjers en poolkappen, alsmede toegenomen cyclonen en hurricanes, stortregens, modderstromen, bosbranden en ‘what not’, zijn weinig gebieden geografisch stabiel. Er zijn dus maar weinig gebieden geschikt voor eeuwen durende opslag.

Eeuwen durend
Welke gebieden zijn geschikt voor opslag? Even een eerste ruime inschatting: Geschikt zijn hoger gelegen gebieden met stabiele aardlagen op rotsformaties. Niet geschikt zijn: eilanden, grond onder of vlak boven zeeniveau of bij rivierbeddingen, gebieden waar gaswinning plaatsvindt of waar er risico voor aardbevingen is.

Dobbelsteentjes
En echt niemand wil de straling bergen in zijn of haar achtertuin. Volgens Vladimir Megre echter, is het beter om stralingsafval te verdelen in piepkleine porties. Deze kunnen volgens hem per hectare in een minimale hoeveelheid 9 meter ondergronds opgeborgen worden. Zijn suggestie is om dit in het midden van elke hectare te doen.

Wanneer iedereen dit doet, ontstaat er dus geen clustering van opslag bij grenzen van hectare-domeinen, en meer grootschalig bij de grenzen van landen. Dit spreidt het risico dat tijdens een milieuramp of andere onvoorziene omstandigheden, door schade aan de opslagruimte en de beschermende omhulling van de radio-actieve straling, een grote hoeveelheid straling zou kunnen lekken in het milieu. Dat zou desastreus zijn voor al het leven op Aarde.

Verspreide opslag
Zo’n verspreide opslag is echter heel erg duur. Stel dat in de nabije toekomst elke hectare één minuscuul beetje aan straling krijgt voor eeuwen-durende opslag. Laten we zeggen in het formaat van een dobbelsteen. Hoe vaak per jaar of om de hoeveel jaren dient het gecontroleerd te worden? En hoe vaak in de zoveel jaren dient het beschermende omhulsel te worden vernieuwd? Vragen waar stralings-deskundigen wellicht antwoord op weten.

NU of nooit
Gezien het huidige klimaatprobleem, wat denk je, zullen we de planning voor spoedige uitvoer van dit plan NU op de agenda zetten? Zowel politici en professionals van verschillende disciplines zijn hiermee gemoeid. Maar ook het buitengewoon bijzondere Nederlandse volk.

Kosten en baten
Laten we eerst het stralings-afvalprobleem afdoende behandelen, en dus naar ieders tevredenheid uitgevoerd hebben, en pas daarná weer nieuwe kerncentrales bouwen. Zeker weten dat niemand dat laatste meer zal willen.

De over de extreem lange tijd verspreide kosten van berging van stralingsafval, zijn buitengewoon in het nadeel ten opzichte van de korte termijn baten. En bovendien zadelen wij de volgende generaties er mee op en wassen wij onze handen in onschuld? Voorwaar, straling is geen sinecure! Daarom de vraag, wat voor een stralende toekomst wij onszelf en de planeet toewensen?

Als de alarmen afgaan
Dan is het te laat. Laten we wel wezen. En dat zal in tijden van stormen, overstromingen, aardbevingen en zware langdurige striemende regenval geen prettig gehoor zijn. Helemaal als we weten dat we kernrampen hadden kunnen voorkomen door tijdig maatregelen te nemen. Zoals gezegd, transporteer al het radio-actief afval naar gebieden bij voorkeur 30 tot 40 meter boven zeeniveau gebaseerd op stabiele onderliggende rotslagen en verdeel het in kleine porties over heel grote gebieden.

Paraat of te laat?
Fouten maken is menselijk en we hoeven ons maar de desastreuze kernramp bij Fukushima te herinneren op 11 maart 2011 en we weten dat een en ander NIET geheel ondenkbaar is. De dramatische gevolgen ervan zijn nu nog steeds niet te overzien.

Maar tegenwoordig zijn zowel grote stormen, als aardbevingen nog nauwkeuriger te voorspellen dan voorheen. Wellicht is het raadzaam om bij het minste geringste signaal of twijfel met betrekking tot een weersverwachting van een storm of aardbeving, de kernreactoren uit te schakelen, al is het maar voor een tijdelijke stop? (mocht men niet tot volledige ontmanteling willen of kunnen overgaan dus).

Tijdig ingrijpen
Mensen die in deze branche werkzaam zijn, zowel werknemers als leidinggevenden, zouden een aparte taak toebedeeld kunnen krijgen of vrijwillig op zich nemen om tijdig in te grijpen. Misschien kunnen er zo duizenden tot miljoenen mensenlevens gered worden, en de natuur behouden blijven. Het kan niet anders.

Leg het maar uit
Kunnen we er voor zorgen dat het stralingsafval evenredig wordt verdeeld over duizenden hectaren landbouwgrond verspreid over grote gebieden? Kunnen we er voor zorgen dat in de duizenden jaren erna, er een eenvoudig logistiek systeem komt om de radio-actieve capsules tijdig te vervangen? En kunnen we deze daarna weer opnieuw inkapselen en bergen, inclusief de omringende grond van de bergingsruimten? En wat dat kost? Ja, héél veel geld. Véél meer dan wat het ons heeft opgebracht. Maar ja, leg het maar uit aan je achter- achter- achter- enzovoort kleinkinderen als je hen voor het gemak maar even vergeet.

Ideetje
En bovendien, kunnen we ook gewoon de productie stopzetten? Daarnaast nog even een ideetje van Margreetje: Kunnen we de lasten van de ontmanteling van centrales samen dragen? Want aan de marktwerking van onze huidige economie kunnen we de kerncentrales toch niet langer meer aan hun lot overlaten, of wel? Dus bij deze richt ik me vooral op degenen die hiervoor een ruim budget hebben en bij voorkeur vrijwillig willen doneren.

Wat denk je ervan om de namen van de mensen te noteren die gulle giften doen hiertoe? (ook voor bijdragen van mensen met een klein budget om van te leven). Wat mij betreft laten we een dankbetuiging met de namen van deze mensen graveren in goud, zodat eeuwen later dit nog gelezen kan worden. Dán heeft het goud nog een oprechte ethische waarde, want eten of drinken kan je het niet.

It depends
Ach, en we kunnen het natuurlijk ook nog gewoon aan het toeval overlaten! Nietwaar? Net zoals de bijwerkingen van mijn medische behandeling toendertijd. De organisatie ‘The International League Of Atomic Women’ beweert over de medische behandeling met het isotoop I-131 het volgende: ‘It depends where it all lands’.

Diverse factoren
Dit refereert aan de straling die zich oncontroleerbaar verspreidt in het lichaam en wat per persoon nogal kan verschillen. Bij I-131 hangt het immers niet alleen af van de grootte van de dosering, maar ook hoeveel voorraad jodium er in het lichaam aanwezig is, of dat er bijvoorbeeld sprake is van jodium-deficiëntie. (Bovendien, voor de ervaringsdeskundigen onder ons, een schildklier uptake scan kan een dag later al een heel andere uitslag geven).

Andere uitwerking
Bij deze specifieke medische behandeling geldt ook nog dat de dosering een andere uitwerking kan hebben bij mensen die geen schildklierfunctie meer hebben, bijvoorbeeld na operatieve verwijdering van de schildklier. De straling zal dan niet langdurig in de weefsels en organen verblijven en het lichaam snel verlaten, omdat het I-131 niet gekoppeld wordt aan schildklierhormoon.

Behandelprotocol?
Er is overigens geen empirisch onderzoek gedaan naar het effect van deze medische behandeling op de korte en lange termijn. Behalve bij proefkonijnen. En ook niet naar alle onderlinge verschillen en differentiaties die optreden bij verschillende condities en omstandigheden. Er bestaat ook geen officiële erkenning en een medisch behandelprotocol voor mensen met letselschade door radio-actief jodium (of andere vormen van straling).

Op Wereldniveau
Ook op wereldniveau is niet precies te voorspellen hoe de verschillende radio-actieve stoffen zich zullen gedragen na een paar eeuwen. Laten we allemaal maar hopen dat het mee zal vallen. In de eerste week van April 2020 ontstonden er echter bosbranden in het gebied rondom Tjernobyl (waar een kernramp is geweest in 1986). Vrij ongewoon voor de tijd van het jaar aangezien wij ons hier op het noordelijk halfrond in de eerste lentemaand bevinden.

Wij zullen voortgaan
Door de intensieve branden werd echter een verhoogde radio-activiteit in de lucht gemeten. Maar daarmee is de radio-activiteit niet geblust. Het komt gewoon weer ergens anders terecht. Met een sterke wind erbij hebben we nog een radio-actieve storm te pakken ook. En waar komt het allemaal terecht? Het maakt me heel verdrietig dit soort nieuwsberichten te zien en te horen. En daarom heb ik besloten ook dit derde deel in de RAI reeks te publiceren.

Óók voor onze maatschappij hanteer ik derhalve het motto van
The International League Of Atomic Women:

‘We may as well move forward, because we can’t go back’.

Atomic Woman

© 2020 | Margreet Otto Wilschut
Bron: www.margreetotto.net

Terug naar het MENU