Bovenstaande foto en de fotos in dit artikel zijn van mijn moeder
Bieuwkjen Jozina Maria Wilschut. Allereerst wil ik graag vermelden dat ik vind dat ik een hele bijzondere moeder heb! Zij is echt heel mooi om te zien en heeft een idem dito karakter. Ze heeft bovendien iets bijzonders wat ik niet definiëren kan. Maar zij is heel bescheiden, zet zichzelf nooit op de voorgrond. En zolang als ik haar ken is zij altijd heel begaan met anderen.

Mijn moeder in haar jonge jaren.

Zij was ook vaak wat verlegen en kwam niet altijd zo goed voor zichzelf op. Anderzijds heeft zij wel een sterk karakter en heeft de vele tegenslagen in het leven altijd goed het hoofd kunnen bieden.

Tevens heeft zij mij en mijn broer grotendeels als alleenstaande ouder opgevoed. Zij kreeg het voor elkaar dat wij goed naar haar luisterden en gehoorzaamden. Zij kreeg twee kinderen: hieronder Margreet en haar broertje.

Ook verzorgde zij ons goed en kookte ze altijd goede gezonde en lekkere maaltijden. Daarnaast heeft zij gewerkt in diverse banen. Zij werkte bij een groot fotoreproductie bedrijf, was gastvrouw in een kantine bij een zorginstelling, en ook deed zij modellen werk.

Na vele verhuizingen en omzwervingen door het land, wij hebben in meerdere provincies gewoond, werkte Joek als gediplomeerd pedicure. Wij woonden toen in Den Haag. Ook schoolde zij bij in alternatieve geneeswijzen zoals professionele voetzone-reflex massage, en shiatsu (afgeronde opleiding), en zelfs heeft zij een periode aan handoplegging gedaan (zij noemde dat ‘magnetiseren’) waarbij haar handen heel koud of juist heel warm konden worden, wat volgens haar van de energiewerking af hing. Zij had vele tevreden klanten die graag bij haar terug kwamen en hield er soms ook vriendschappen aan over.

Margreet en Mama Joek

Soms ook houdt mijn moeder van haar rust, dan is het Joekie met een boekie in een hoekie!

GEBOREN TE SCHIEDAM

Maar even terug naar het begin. Bieuwkjen met de roepnaam Joek is geboren op 30 april te Schiedam tijdens de bombardementen op Rotterdam in 1941. Mijn oma hoorde de bommenwerpers overvliegen terwijl zij aan het bevallen was, niet wetende of de bommen hun zouden gaan treffen. Zij hoorden echter even later het lawaai van explosies iets verderop, het ‘hevig afweervuur’ in het nabijgelegen Rotterdam. Dat moet toch een bijzondere ervaring zijn geweest. Dit was wat mijn opa op de bewuste dag schreef aan hun familieleden:

Petie is de twee jaar oudere broer van mijn moeder. Dezelfde dag stuurde mijn opa nog een bericht op een kaart aan zijn vader (het adres is verwijderd):

“EEN GELUKKIG ECHTPAAR”

Vlak boven zijn naam als afzender, zie je nog toegevoegd tussen wat extra lijntjes de tekst: ‘een gelukkig echtpaar’. En dat waren ze ongetwijfeld! De eerste negen maanden beleefde het jonge gezin veel geluk ondanks dat de oorlog reeds begonnen was.

Mijn moeder als baby. Die schattige krullen bovenop haar hoofdje en dan die grote amandelvormige ogen! Nou dat werden hele mooie groene kijkers.
En hieronder in de wandelwagen.

Nog vóór dat de oorlog daadwerkelijk was begonnen zat de vader van mijn moeder
GERARD WILSCHUT al in het verzet. Zo werden er nog voor dat de oorlog uitbrak Duitse jongemannen opgevangen die gevlucht waren naar Nederland omdat zij NIET aan de oorlog mee wilden doen.

Mijn moeder was 9 maanden toen haar vader -en dus mijn opa- was opgepakt. Daarna heeft hij een jaar gevangen gezeten alvorens hij werd gefusilleerd. Hier kan je meer over zijn geschiedenis lezen:
BEVRIJD.

Daarna ging de moeder van mijn moeder
ALIDA DE GOEDE ook in het verzet. En alhoewel mijn oma na de oorlog een tweede huwelijk is aangegaan, is zij er nooit meer helemaal bovenop gekomen. Maar het was niet aan mijn oma te merken dat zij zwaar getraumatiseerd was.

PETIE EN JOEKIE

En Alida was zeker gelukkig met haar twee kinderen ‘Petie en Joekie’. Ook vond zij opnieuw het geluk met haar tweede echtgenoot, wat een goed huwelijk was (samen kregen zij echter geen kinderen meer). En later uiteraard met haar vier kleinkinderen.

Onderstaand Joekie een een school tafeltje

Edoch, de pech achtervolgde mijn oma, want ook haar tweede echtgenoot moest zij na 12 jaar huwelijk verliezen door een auto ongeluk. En haar derde levenspartner aan de gevreesde ziekte. Dus al dat verdriet waren haar beide kinderen tot op een bepaalde hoogte ook onderhevig aan. (In voorgaande artikelen is hier al het een en ander over geschreven).

Dus mijn moeder maakte deze thuis situatie in haar kleuterjaren mee, het verlies van haar vader toen zij negen maanden jong was, en daarna ook de nasleep van de oorlog met een getraumatiseerde moeder, die het ook zelfs ver na de oorlog nog meerdere malen zwaar te verduren kreeg.

Mijn moeder staande voor een poster met daarop afgebeeld de clarinetist  Sydney Bechet. De tweede echtgenoot van mijn oma zat in de organisatie van dit festival waar meerdere artiesten optraden. Nou heb ik nog niet eerder van deze Sydney gehoord, maar hij is een van de oprichters van de Jazz beweging in Amerika, en trad op samen met Louis Armstrong, Miles Davis, Charlie Parker en anderen.

Eenmaal volwassen had mijn moeder op relationeel gebied ook meerdere tegenslagen te verwerken, om te beginnen met mijn vader. Zij waren getrouwd, en na hun scheiding woonden ik en mijn broer bij onze moeder. Er was wel een bezoekregeling met onze vader, maar hij droeg zowel sociaal-emotioneel als financieel matig of niet bij aan onze opvoeding.

Ook daarna had zij pech met dat de relaties niet het geluk brachten wat zij gezien haar inzet en liefdevol karakter had mogen verwachten. Daar kon zij zelf ook vrij weinig aan doen. Soms is het lot ons niet gunstig gezind!

Ook kampte zij met een zieke dochter die astma heeft en zelfs een half jaar bedlegerig was terwijl zij als alleenstaande ouder gewoon moest werken om de kost te verdienen.

Mooi is het dat zij op latere leeftijd wél het geluk heeft kunnen vinden in de liefde, met een partner die ook veel verlies heeft moeten lijden. Ja het leven gaat voor veel mensen niet bepaald over rozen. Maar als je je kinderen goed hebt weten groot te brengen en als je eigen rozen óók eenmaal bloeien, ja wellicht was het dan allemaal de moeite waard.

Liefde is voor Altijd,
Margreet Wilschut

Terug naar het MENU

*******