Vandaag op zaterdag 14 september was het volle maan om 06:33 uur. Deze stond -volgens diverse internet bronnen- ook het verst weg van de aarde, met haar ‘apogeum’ punt op 406377 km afstand. Daarom zag deze micromaan er ongeveer 7% kleiner uit, en was zelfs 15% minder helder dan de gemiddelde volle maan!
Voor ons op het halfrond in het noorden, markeert deze maan ook het einde van de zomer.
’s Avonds verschijnen al de eerste tekenen van de herfst, met merkbaar afnemende daglichturen, terwijl reeds vooruit gesnelde frisse windvlagen van koelere stromingen, zich een weg marmeren door de nog warme lucht uit het zuiden, die we deze week hebben.
Aequinoctium Autumnale
Deze volle maan is ook vlak voor de equinox op maandag 23 september om 9:50 uur, wanneer de zon recht boven de evenaar staat. In het Latijn heet het ‘Aequinoctium Autumnale’, waarbij de zon precies in het oosten opgaat en in het westen ondergaat, terwijl dag en nacht even lang zijn. Ik vind de kalender en het radarwerk van ons hemels firmament altijd belangrijk!
Boeren zorgen er meestal voor dat hun laatste gewassen rond deze tijd worden geoogst, wat op de 23e september dus tevens het begin van de astronomische herfst is, omdat het aantal zonuren afneemt en de temperaturen ’s nachts kunnen dalen. Maar vóór de klimaatverandering, vond de eerste nachtvorst meestal pas halverwege November plaats, terwijl vorig jaar september 2018 de weergoden besloten om de nachtvorst een maand eerder dan gemiddeld te laten intreden.
Het woord ‘herfst’ zou overigens etymologisch wel eens verband kunnen hebben met het Engelse woord ‘harvest’. Maar of dat nog te herleiden valt weet ik niet, en bovendien, het is nog geen herfst! En hoewel juli en augustus belangrijke oogstmaanden zijn voor hooi en veel gewassen, buigen de takken van mijn jonge appelboompje nu echt onder het gewicht van de inmiddels roodgekleurde appels. Dus alles is goed. Daarnaast zouden we ook nog een ‘Indian summer’ kunnen krijgen, als de eerder genoemde goden besluiten om in ons voordeel te handelen.
Seizoenen?
En iedereen heeft het inmiddels wel gemerkt, tegenwoordig zijn de seizoenen minder karakteristiek en uitgesproken, vaker met grillige patronen van warmere winters en langdurige kou in het voorjaar, soms afgewisseld met het tegenovergestelde: hete zomerdagen in het vroege voorjaar.
En alhoewel ik van alle seizoenen houd, zou ik ze liever weer hebben zoals ze waren van vóór de klimaatverandering, die toen nog geen significante of ingrijpende impact had. Eerlijk gezegd, als het weerpatroon dan tóch veranderen moet, zou ik in plaats daarvan liever het grootste deel van het jaar de zomer verkiezen -en van de tropen hou ik ook-, met alleen de herfst voor één maand, en een goede koude en witte winter voor drie maanden, en dat is het dan wat mij betreft.
Nostalgisch gevoel
Maar nu is alles uit balans, en voor velen is er een nostalgisch gevoel van verlangen naar het seizoensgebonden weer van vroeger, maar is er ook een gevoel van verlies. Dat is voor degenen onder ons die reeds gealarmeerd zijn door de intense klimaatverandering met overstromingen en tegenovergestelde periodes van langdurige droogte en hitte, wat overal ter wereld gaande is. Wij kunnen misschien zelfs verdriet hebben, of stress ervaren, vanwege de vernietiging van grote natuurlijke habitats in vele delen van de wereld. Ik veronderstel dat we ons op de een of andere manier er toe zullen moeten verhouden.
Maar…
Laten we desalniettemin de laatste significante oogstmaand van deze zomer vieren, met een knipoog naar de herfst, want er is nog zoveel overvloed en goeds op deze Aarde! Er is zelfs ruim voldoende voor alle levende wezens, als wij dat zouden willen, en wellicht zouden kunnen veroorzaken.
Maar… willen en kunnen we dat ook?
© 2019 | Margreet Wilschut
www.margreetotto.net
*******
Painting – The Silver Apples Of The Moon, 2018
Acrylic on canvas 30.5 x 30.5 cm ~ Catherine Hyde